Je stapt aan boord in Casablanca, tussen woestijnwind en stadsrumoer. De Noorderlicht ligt klaar. Rood, sterk, gebouwd om oceanen over te steken. Vanaf dag één draai je mee in het ritme van het schip: wachten lopen, zelf koken, studeren tussen de golven. Het leven aan boord is fysiek en sociaal. Alles gebeurt samen. Je leert lijnen herkennen, navigeren, zeilstanden controleren – en elkaar vertrouwen.

Na een flink aantal volle dagen op zee verschijnt Faial aan de horizon – één van de ruigste en groenste eilanden van de Azoren. Hier voel je dat je écht midden op de Atlantische Oceaan bent. We leggen aan in de haven van Horta, waar de muren vol staan met schilderingen van andere zeilers die de oversteek maakten. Traditie wil dat ook wij onze naam achterlaten.

Op het eiland is ruimte om de benen te strekken. Je wandelt langs hortensia’s en basalt, door nevelbossen en over vulkanische kraters. Misschien beklim je de Caldeira, de imposante krater van Faial, of bezoek je het maanlandschap bij Capelinhos – ontstaan door een uitbarsting in 1957. In Horta zit je in beroemdste kroeg voor oceaanzeilers: bij Peter’s Café Sport voel je je onderdeel van een groep wereldreizigers die permanent onderweg is.

De Azoren zijn geen gewone tussenstop. Ze zijn een plek om te landen, op adem te komen – en weer verder te willen.

Dan begint een b. Richting Harlingen. Richting thuis. De zee is ruiger nu, het weer wisselt sneller. Maar jullie zijn op elkaar ingespeeld. Alles loopt. En dus is het tijd voor de ship takeover. Jullie bepalen de koers, delen de wachten, organiseren het schip. De bemanning kijkt mee – maar grijpt niet in. Dat hoeft ook niet meer.

Misschien maken we nog een stop in Frankrijk of Engeland. Misschien niet. Maar hoe dan ook: het moment dat je de haven van Harlingen binnenvaart en familie op de kade ziet staan, vergeet je nooit.